بعضی از بچه ها ممکن است به یکی از عروسکها یا اسباب بازیهای خود یا به پتو یا لباس خاصی علاقه وافر نشان دهند؛ به طوری که حتی یک لحظه هم آن را از خود دور نکنند.

در این مورد جای نگرانی وجود ندارد. مخصوصا تا حدود 2 الی 3 سالگی. کودک تا این سن یک موجود کاملا وابسته است و دوست دارد همه وقتش را با مادر بگذراند. ولی به طور طبیعی چنین چیزی امکان ندارد. پس این تمایل را با اشیا خاصی (که به آنها اشیا انتقالی یا گذرا می گوییم) تامین می کند.

وابستگی به  یک شیء نه تنها بد نیست، بلکه می تواند به کودک کمک کند وابستگیش به اطرافیان روا کاهش دهد  و احساسات منفی خویش را از بین ببرد (مثل ترس از تنهایی یا تاریکی و احساس غریبگی در جمع و...) و به آرامش برسد.

پس اگر کودک شما وابتسگی خاصی به چیزی دارد:

سعی کنید به علاقه کودک به یک این شیء  و به خود آن شیء احترام بگذارید.

 شیء مورد نظر  را همواره تمیز نگه دارید تا باعث بیماری کودک نشود.

اجازه بدید هر وقت خواست شیء رادر آغوش بگیرد.

 اگر احساس کردید در این کار  افراط می کند و بیا وابستگی اش بعد از سه سالگی هم ادامه دارد کم کم محدودیتهایی ایجاد کنید.
مثلا ابتدا به او بگویید فقط در خانه اجازه دارد پتو یا عروسکش را به همراه داشته باشد. موقع خروج از منزل جای خاصی را برای پتو یا عروسک در نظر بگیرید که کودک بتواند با خیال راحت عروسک یا پتو رو آنجا بگذارد و به او اطمینان دهید تا وقتی برگردد عروسک یا پتو همان جا است و هیچ اتفاقی برایش نمی افتد. به تدریج این محدودیتها را بیشتر کنید.