اگر مانع بازی بچه ها شویم، هستی، خلاقیت، قدرت یادگیری و آینده را از آن ها گرفته ایم. بچه ها برای رشد مهارت های اجتماعی ، عاطفی، شناختی(تفکر) و جسمی به بازی نیاز دارند و در بسیاری از موارد، عدم موفقیت در تربیت دینی کودکان، ناشی از نقص در فعالیت هاست. ارائه معارف دینی در سطحی که با فهم کودکان متناسب نیست و آموزش این مفاهیم با روش های قالبی، تکراری و خسته کننده میتواند عاملی عمده در خستگی  و دل زدگی آنان از معارف دینی و حتی اصل اسلام شود، اما استفاده از بازی و سرگرمی های جذاب در تربیت دینی، علاوه بر تسهیل آموزش باعث ایجاد هیجانات مثبت در کودکان می شود و به احتمال زیاد آن ها را به آنچه در فضای شاد و مطلوب آموخته اند دلبسته و ملزم می کند.