توجه پایدار

   اولین توجه به عنوان توجه پایدار شناخته می­ شود. این توجه با عناوینی مانند گوش به زنگی یا هشیار بودن نیز شناخته می ­شود. این توجه به این معناست که در زمان انجام فعالیت مورد نظر، ذهن و حواس فرد صرفاً بر همان فعالیت متمرکز می­شود. فرض کنید که در حال خواندن کتابی هستید. چند صفحه را خوانده­اید که ناگهان متوجه می­ شوید صرفاً چشم­ هایتان روی کاغذ حرکت می­کرده است و ذهنتان درگیر مساله­ ی دیگری بوده است. تجربه­ ی این رخ داد نشان دهنده­ ی نقص در توجه پایدار است.

   به مثال دیگری توجه کنید. با دوستتان در حال گفت و گو می ­باشید. او دارد حرف می­ زند و شما دارید به اتفاقات دیروز خود فکر می­ کنید. پس بنابراین بدیهی است که به علت عدم توجه به او متوجه حرف­ هایش نخواهید شد. در مثال ذکر شده نیز مشکل شما مربوط به توجه پایدار خواهد بود. پس برای توجه پایدار می­توان یک تعریف ساده ارائه کرد: توانایی حفظ توجه برای یک مدت محدود.

محمدرضا مرادي

دانشجوي دكتري روانشناسي كودكان