اختلال اضطراب جدايي

اين اختلال يكي از شايع ترين اختلال اضطرابي در كودكان و نوجوانان زير 18 سال مي باشد. هسته اصلي و زمينه اي اين اختلال ، اضطراب و نگراني شديدي است كه كودك هنگام جدا شدن از اشخاص مهم زندگي خود تجربه مي كند. افرادي كه كودك شديدا به آن ها دلبستگي دارد كه به طور عمده شامل مادر و پدر مي گردد. در اين زمان كودك نگران است كه مبادا آسيبي متوجه والد و يا خود او گردد به طوري كه منجر به جدايي آن ها از يكديگر گردد. او نگران است كه والد خود را از دست دهد، مي ترسد كه حادثه اي ناگوار و اتفاقي ناخواسته او را از والدينش جدا كند، حادثه اي مانند تصادف، قتل، گم كردن راه خانه، دزديده شدن و ....

 چنين كودكي در مقابل هر واقعه اي كه منجر به جدايي او از عزيزش گردد، مقاومت نشان مي دهد، مانند: تنها خوابيدن، تنها ماندن در منزل، رفتن به مهد كودك و مدرسه و بيرون رفتن از منزل بدون والدين. در اين گونه موارد معمولا كودك گاه با فرياد  و اعتراض،گاه با خواهش و التماس و چانه زدن، گاه با گريه و بهانه تراشي درخواست مي كند تا در كنار والدين بماند.

اين كودكان شب ها دچار كابوس هاي وحشتناك با مضمون جدايي، بد خواب، خواب منقطع مي گردند و پس از هر بار بيدار شدن حضور والدين را چك مي كنند.براي كودكاني كه اضطراب جدايي  از خود نشان مي دهند رفتن به مدرسه و يا مهد يك معضل جدي مي باشد.بعلاوه كودكاني كه نشانه هاي اضطراب جدايي را دارند علايم جسماني اضطراب را در خود نشان مي دهند كه در هفته هاي آتي به آن اشاره خواهد شد.

آسيه محسني

كارشناس ارشد روانشناسي كودكان