هر گفته ای می تواند جوی ایجاد کند که در آن تبادل افکار و نظریات به شکلی مطمئن صورت گیرد و یا این که به شرایط خلاق آسیب وارد کند. بعضی عادتهای کلامی می تواند ناخواسته به #اعتماد_به_نفس و در نتیجه #خلاقیت کودکان آسیب بزند؛ جملاتی مثل:

 این عقیده مسخره از کجا به ذهنت خطور کرد؟
چنین سوالهای مسخرهای را نپرس.
 نمی توانی هیچ وقت چیزی را درست انجام دهی؟
 سعی کن مطابق سن خود عمل کنی.
آنقدرها هم که فکر می کنی ساده نیست.
چرا هیچ وقت فکر نمی کنی؟
همه چیزی که می توانی انجام بدهی/بگویی/ فکر کنی همین است؟
چند دفعه باید این را بهت بگم؟
 آخر چه کسی شنیده که این کار این جوری انجام شود؟
چرا قبل از حرف زدن فکر نمی کنی؟

به جای این جملات، باید از جملات دلگرم کننده زیر استفاده کرد:

 این یک ایده جالب است.
 راجع به آن برایم بگو.
 چگونه توانستی به این نتیجه  برسی؟
 چه قدر خوب اس که تو می توانی خودت این موضوع را به این خوبی بررسی کنی.
 آیا درباره راه حلهای دیگر هم فکر کرده ای؟
 من هر تصمیمی را که بگیری می پذیرم.
اول خودت تلاش کن. اگر احتیاجی به کمک داشتی به من بگو.
 این یک ایده ابتکاری است.
 این یک سوال خوب است.
مطمئنم تو آن را خوب درک می کنی.

منبع: آموزش تفکر به کودکان. رابرت فیشر. نشر رسش