قبول این تصور که ازدواج منبع رفاه فردی است باعث شده است تا ازدواج براساس عشق مورد پذیرش جامعه قرار گیرد...

عاشق فرد موردنظر خود را ایده آل میبیند...اوهمه ی خوبی های جهان را در خود جمع دارد و عاشق هیچ ضعفی را به او نسبت نمیدهد...(ایده آل گرایی)

عاشق نمیتواند توضیح دهد چرا عاشق این فرد خاص شده است...(بی منطقی)

این دو عامل ایده آل گرایی و بی منطقی اساس خوشبینی و اضطراب درباره آینده رابطه است...

اگر عاشق نتواند به وصال معشوق برسد سایه ی این فرد ایده آل همیشه بر روی زندگی او سایه می افکند.او هیچگاه با فردی واقعی در زندگی روزمره خود مواجه نشده است...پس اگر با فرد دیگری ازدواج کند همیشه زوج خود را با فرد خیالی و ذهنی خود مقایسه میکند...لذا هیچگاه احساس خوشبختی نخواهد کرد و به همسر خود طعم خوشبختی را نخواهد چشاند...

نتیجه ی وصال نیز مواجه با چالش گریزناپذیر مواجه با فرد واقعی و نه ایده آل است و باید با نقاط ضعف طرف مقابل روبرو شود که گاهی منجر به یأس فراوان خواهد شد...

شخص عاشق باید:

به واقعیت گرایی برسد یعنی در عین دیدن نقاط مثبت نقاط منفی را نیز دریابد...

اگر در عشق شکست خورد همسر خود را بعد از ازدواج با فرد ایده آل مقایسه نکند...

باید بداند بعد از ازدواج با کسی که عاشق اوست ممکن است دچار یأس و ناامیدی گردد...دیدن ضعف ها و پی بردن به تفاوتها ی ایده آل و واقعیت گاهی بسیار آزاردهنده است...

بعد از شکست در عشق برای مداوای روح خود ازدواج نکند و اجازه دهد که دوره ی التیام از ارتباط قبلی سپری گردد...

سمیه موسوی...دانشجوی دکتری مشاوره خانواده...