برخی از مراجعینی که من در کسوت یک مشاور ، به آن ها کمک حرفه ای و تخصصی می کنم، افرادی هستند که "خودشان را دوست ندارند" و "نسبت به خودشان بی میل هستند". به طوری که میزان بالایی از "شرم"، "انتقاد به خود" و حتی در برخی مواقع، "صدمه به خود" را تجربه می کنند. آن ها به هیچ وجه تمایلی ندارند، نسبت به خودشان دلسوزی و مهربانی نشان دهند! و وقتی که از آن ها می پرسم :

چه دلیلی دارد که خودت را به شدت مورد سرزنش و انتقاد قرار می دهی؟ یا چه علتی باعث می شود که با خودت به مهربانی و دلسوزی رفتار نکنی؟ پاسخ می دهند:

 من لیاقت آن را ندارم که نسبت به خودم مهربانی و دلسوزی کنم، من از خودم متنفرم (بیشترین پاسخی که می شنوم).

 من از عزیزانم که باید مرا دوست می داشتند جز تنبیه و سرزنش چیزی ندیدم.

 ببین چقدر آدم ترحم انگیز شدم که باید به خودم دل بسوزانم.

 دل سوزی کردن به من کمک می کند تا مشکلم را حل کنم؟! من اگر خودم را به باد انتقاد بگیرم و به خودم سخت بگیرم، می توانم بر مشکلاتم چیره شوم.

 آنچه مسلم است چنین افرادی (مراجعانی)، این موضوع خیلی مهم و اساسی (و همچنین پژوهش شده) را در نظر نمی گیرند که :

ما انسان ها اغلب هنگامی که شخص دیگری، به احساسات و هیجانات ما اعتبار می بخشد و نشان می دهد که حس ما را درک کرده و برای ما اهمیت قایل است، احساس تسکین بخشی را تجربه می کنیم و حس می کنیم که مورد اعتبار و حمایت قرار گرفته ایم.

 آنچه مسلم است،چنین مراجعانی، خود را محروم می کنند از :

"اعتبار بخشی مهربانانه و دلسوزانه" که در آن، نوعی محبت عاشقانه ای که یک دوست خوب یا کسی که واقعا برای ما اهمیت قایل است، می تواند به ما مبذول دارد.

داشتن چنین شخصی، بسیار خوب است که بتوانید با او صحبت کنید و احساسات تان را با او درمیان بگذارید و وی نیز بی هیچ منتی، به احساسات و هیجانات شما دلسوزانه و مهربانانه، اعتبار ببخشد. اما متاسفانه این امر همیشه امکان پذیر نیست! اما خوشبختانه خبر خیلی خوب این است که :

شما می توانید با خودتان مهربان و دلسوز باشید و رافت، شفقت و عشق را به سمت احساسات دردناک خود و به سمت بخشی از وجودتان که آزرده خاطر و رنجور است، سوق دهید.

 شما می توانید زمانی که انواع هیجان های دردناک و ناخوشایند را تجربه می کنید در ذهن تان، عزیزان و دوستان مهربان و دلسوزی را تصور کنید که به شما عشق می ورزند و این هیجانات دردناک شما را درک می کنند و شما را با مهربانی و شفقت نوازش می کنند.

 شما می توانید فرد مراقب و دلسوز ایده آلی را تصور کنید که ویژگی هایی همچون خرد، قدرت، گرمی و پذیرندگی داشته باشد که می تواند حس حمایت هیجانی و اهمیت به شما را برایتان به ارمغان آورد.

 تکنیک "اعتبار بخشی دلسوزانه به خویشتن" می تواند تسکین بخش و حمایت گر بوده و حالت بی میلی و خودانتقادگری به خویشتن را در شما کاهش دهد .

مریم صانعی کارشناس ارشد مشاوره خانواده