خداوند به انسانها نیروی عقل، تفکر و اختیار انتخاب داده تا هر کس، خود راه درست را برای خودش انتخاب کند. هر انسانی با رسیدن به کمال عقلی و فکری می تواند راه زندگی خویش را تشخیص دهد. کافیست زمینه های خانوادگی، تربیتی و آموزشی بطور صحیح برای او فراهم گردد.

گاهی والدین به بهانه اینکه فرزندشان هنوز به درجه تشخیص درست از نادرست نرسیده است، سالیان سال سعی در شکل دهی و تصمیم گیری، و انتخاب به جای او را دارند. گاهی این مسأله آنقدر بحرانی می شود که حتی والدین کارهای روزمره و ساده فرزندشان (مانند آماده کردن و پوشیدن لباسها، مرتب کردن برنامه درسی و...) را حتی در سنین نوجوانی به جای او انجام می دهند.

اگر می خواهیم فرزندمان را بهتر درک کنیم، خود را جای او بگذاریم. تصور کنیم کسی به جای ما تصمیم می گیرد که کجا برویم، چه بخوریم، چه بخریم و چه بپوشیم، چه کتابی بخوانیم، کدام رشته تحصیلی را انتخاب کنیم و حتی کوچکترین وسایل اتاقمان چگونه باشد... شکی نیست که پس از مدتی از این حالت خسته شده، یا سرکشی می کنیم و یا تسلیم شده و دیگر قادر به انجام کوچکترین مسؤولیتهای زندگی فردیمان نیستیم.

والدینی موفق هستند که بتوانند با ایجاد فضایی آرام و صمیمی و قابل اعتماد برای فرزندان، زمینه رشد صحیح آنها را بدون دخالت مستقیم سلایق خود، فراهم کنند و به قول معروف به کودکان ماهی گیری بیاموزند نه این که به جایشان ماهی بگیرند.

به فرزندانمان حق زندگی بدهیم، حق تصمیم گرفتن، حق اشتباه کردن، حق شکست خوردن و حق لذت بردن.
❗️از دور مراقبش باشیم❗️