اختلال بیش فعالی نوعی اختلال روانی است که شامل ترکیبی از مشکلات مداوم از قبیل اختلال نقص توجه، بیش فعالی و رفتار مداخله ای است. این اختلال می تواند به روابط ناپایدار، عملکرد ضعیف، اعتماد به نفس پایین و دیگر مشکلات منجر شود.علائم بیش فعالی در بزرگسالی معمولا از همان دوران کودکی شروع شده و تا بزرگسالی ادامه پیدا می کند. در بعضی موارد، بیش فعالی، تا زمانی که فرد هنوز کودک است تشخیص داده می شود.

علائم بیش فعالی بزرگسالان ممکن است مانند علائم بیش فعالی کودکان نباشد. در بزرگسالان علائم بیش فعالی ممکن است کاهش یابد، اما ممکن است با تکانشگری و مشکلات نقص توجه همراه بوده و ادامه داشته باشد.

اختلال بیش فعالی یا کمبود و نقص توجه، شرایط نسبتا شایع و اغلب ناشناخته ای است. این بیماری ۴.۴٪ از بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد، اکثر بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی با علائمی همراه هستند که بدون شناسایی منبع بیماری خود، از این بیماری رنج می برند.

مشاوره برای بیش فعالی بزرگسالان معمولا شامل مشاوره روانشناختی (روان درمانی)، آموزش در مورد اختلال و مهارتهای یادگیری برای کمک به موفقیت فرد است.روان درمانی ممکن است در زمینه های زیر به فرد کمک کند:بهبود مدیریت زمان و مهارت های سازمانی-یادگیری کاهش رفتار تکانشی-توانایی در مهارت های حل مسئله-مقابله با شکست های علمی، کاری یا اجتماعی گذشته-بهبود اعتماد به نفس-یادگیری راه هایی برای بهبود روابط با خانواده، همکاران و دوستان-ایجاد استراتژی برای کنترل خلق و خو و رفتار

برخی از تاثیرات بیش فعالی در بزرگسالی بر روابط زناشویی عبارتند از:خشم، ناامیدی و سوء رفتار عاطفی در روابط زناشویی-علائم حواس پرتی وعدم تمرکز-از دست دادن شریک-عصبانیت و ناامیدی-احساس ناخوشایند به علت عدم توجه توسط شریک-سردرگمی و تحریک پذیری-افزودن شریک-احساس ناامیدی دائمی و این تصور که “من هرگز به اندازه کافی برای شریک خود خوب نیستم”-شکست در ایجاد یک رابطه خوب-استرس و یا اشتیاق بیش از حد-علائم فراموشی، اختلال در رفتار و تحریکات منفی در کنار شریک زندگی