خود زشت‌پنداری یک اختلال محسوب می‌شود، فردی که دچار این بیماری است احساس می‌کند عضوی از بدن و یا صورتش نقص دارد یا زیبا نیست. این در حالی است که شاید آن عضو واقعا مشکلی نداشته و یا نقص آن بسیار جزیی باشد. در این حال اظهار نظرهای اطرافیان بیمار نیز بر روی تصورات فرد تاثیری ندارد. در این حالت فرد سعی خواهد کرد با عمل جراحی متعدد نقص خود را برطرف کند.

معمولا افراد دارای این اختلال بر روی صورت خود حساس می‌شوند، ممکن است بیمار تصور کند صورت‌اش تقارن ندارد و یا بینی بزرگی دارد. لب‌های نازیبایی دارد یا باید گونه‌های برجسته‌تری داشته باشد. بر خلاف تصور عمومی این بیماری در زنان بیشتر نیست و شیوع برابری دارد و  البته معمولا همه افراد به طور طبیعی در زمان‌ها و در برخی گروه‌های سنی، به ویژه سن بلوغ دوست دارند که ظاهر جذاب و یا مناسبی داشته باشند.

 این اختلال ممکن است با برخی مشکلات و اختلالات روان پزشکی دیگر از جمله وسواس، اضطراب‌های اجتماعی، اختلال اضطراب فراگیر و اختلال‌های خوردن که به صورت بی‌اشتهایی مفرط یا پرخوری مفرط همراه باشد. حتی ممکن است در اغلب موارد با مصرف مواد مخدر نیز ارتباط نزدیکی داشته باشد.

 این اختلال می‌تواند ریشه در کودکی فرد داشته باشد و کودکانی که دلبستگی درستی میان خود و مادرشان وجود نداشته، یا والدین منتقدی داشته‌اند که آن‌ها را تحقیر می‌کرده‌اند و یا مورد آزار قرار گرفته‌اند ممکن است به این اختلال دچار شوند.

 رسانه‌های جمعی و شبکه‌های مجازی می‌تواند بر این مساله تاثیرگذار باشد، یکی از علل بروز این اختلال این است که افراد خود را با بازیگران و مدل‌های تبلیغاتی مقایسه می‌کنند و تلاش دارند خود را به همان استانداردها برسانند. این افراد معمولا ابراز ناامیدی می‌کنند، مراجعه مکرر به جراح پلاستیک دارند.