انسولین در پزشکی برای درمان نوعی دیابت شیرین استفاده می‌شود. . انسولین یکی از مهمترین هورمون های آنابولیک در بدن است و تاثیرات مختلفی در متابولیسم و دیگر اعمال بدن می‌گذارد. این هورمون از جزایر لانگرهانس پانکراس، به خون ترشح می‌شود.از آنجایی که این هورمون مسئول اصلی در انتقال گلوکز به داخل سلول ها از جمله عضلات به شمار می آید ، اغلب در مورد دیابت مورد توجه افراد قرار می گیرد. وقتی کربوهیدرات یا پروتئین مصرف می کنید ، انسولین از طریق پانکراس ترشح می شود ، وارد جریان خون شده و به بافت های مختلف ازجمله عضلات منتقل می شود. سلول ها یا همان فیبرهای عضلات دارای گیرنده های انسولین هستند، که مثل قفل ورودی های سلول عمل می کند . وقتی یک مولکول انسولین به یک گیرنده متصل می شود، سیگنالی به سلول عضله ارسال می شود برای اینکه درهای ورودی را باز کند و برای گلوکز ، آمینواسیدها ، کراتین و مواد غذایی دیگرامکان ورود به سلول را فراهم کند . انسولین با اثر به سلول‌های کبد باعث می‌شود این سلول‌ها با گرفتن قند از خون و ذخیرهٔ آن به صورت گلیکوژن، قند خون را کاهش دهند و با تجمع گلیکوژن در سلول‌های ماهیچهای -به عنوان یک منبع سوخت- انرژی را افزایش دهد. همچنین با اثر به بافت‌های چربی، استفاده از چربی به عنوان منبع سوخت را متوقف می‌کند. در صورت نبود یا کمبود انسولین در خون، بدن از چربی به عنوان منبع سوخت استفاده می‌کند. انسولین به عنوان مرکز کنترل متابولیسم بدن عمل می‌کند. همین طور فعل و انفعالات بیوشیمیایی را در سلول تحریک می کند که تولید پروتئین را افزایش می دهد ، یعنی اجزای ساختاری بافت عضلات که از آمینو اسیدهای وارد شده به سلول ها تولید می شوند . ولی موضوع اینجا ختم نمی شود ؛ علاوه بر این انسولین تجزیه عضلات را هم کاهش می دهد و از این طریق باز هم رشد را تقویت می کند.